 |
| Portrait of Ray Davies, of the former Kinks. In Heaven #6/2018 |
Friday, 9 November 2018
Tuesday, 23 October 2018
Sunday, 14 October 2018
Wednesday, 10 October 2018
Saturday, 2 June 2018
Masker /Mask
Ancient stuff. Here's a short comic I made in 2005 based on autobiographical notes by Latoya Jackson. It's about her brother Michael's childhood and was commissioned for a schoolbook in the Netherlands, called Dossier Kindermishandeling.
Thursday, 31 May 2018
Wednesday, 23 May 2018
Loopmachine / Laufmaschine
Ancient stuff. Here's a short comic I made in 2005, on the invention of one of the forerunners (sic) of nowadays bicycle: the Draisine. It was commissioned for a schoolbook in the Netherlands, called Dossier Uitvinden.
Thursday, 19 April 2018
Het MEDICINART - project
Het Medicinart project is ontkiemd in een bed op de afdeling Spoedeisende Hulp. Daar belandde ik een jaar geleden na een bloeding in mijn rechter hersenhelft. Tussen de hallucinaties door (de doktoren noemden dat verschijnsel Alice in Wonderland-syndroom) realiseerde ik me dat mijn toch al moeizaam lopende bestaan als beroepstekenaar nu wel zo'n beetje finito was.
Het tekenen zelf lukte me goddank nog wel. Mijn vriendin had wat schetsspullen meegenomen naar het ziekenhuis om me bezig te houden, misschien de waanbeelden die om me heen verschenen vast te leggen. En met dat papier, potloden en kwasten bleek ik aardig uit de voeten te kunnen.
Maar datzelfde doen in een opdrachtsituatie, met bijbehorende tijdsdruk, professionele workflow, aquisitie, overleg, zelfpromotie, het financiële reelen en dealen, enfin alles wat erbij komt kijken om van dit ambacht te kunnen leven, dat was met dit defecte brein niet meer haalbaar. Een realistische gedachte, merkte ik later tijdens mijn revalidatieperiode.
In dat hospitaalbed wist ik dus dat ik iets anders moest.
Beter gezegd: het tekenen moest anders. Want ermee stoppen was ondenkbaar, na alle kilometers die ik ermee in mijn leven gemaakt had.
Ik kon mezelf erin uitdrukken, het was net als praten en schrijven een mooi communicatiemiddel, een manier om me met de wereld te verbinden. Dat maakte het nuttig en bevredigend.
Maar hoe nu verder?
De omgeving waarin ik op dat moment verkeerde gaf vrijwel direct inspiratie. Niet het instituut ziekenhuis op zich, maar vooral de verpleegkundigen en doktoren en al hun kunde en gereedschappen waarmee ze mij en de andere kapotte mensen daar oplapten en troostten. Zoiets zou kunst ook moeten kunnen. Een kunstwerk is in principe geladen met energie. Met tijd, gespendeerd in het maakproces. Dat kan op degene die met het kunstwerk geconfronteerd afstralen en een potentiëel helend effect hebben. Wat natuurlijk het sterkste, het puurste werkt in de kennismaking met een origineel grofstoffelijk kunstwerk, een stuk waarin je de handen en ziel van de maker aanwezig ziet.
Die nadruk op de materie zelf stond in mijn tekenwerk nooit voorop. Vrijwel alles wat ik produceerde was voor de reproductie. Voor de massa. Hetgeen er op papier of later in pixels terecht kwam was niet zo belangrijk. Het ging om het uitdragen van een idee, dat in vermenigvuldigde vorm impact moest hebben. Daar, in het drukwerk, op het beeldscherm, moest het er maximaal uitzien. En daar, bedacht ik, ging ook een groot deel van de Magick verloren.
Zo kwam ik hierop: mijn tekeningen moesten van zichzelf, zoals ze onder mijn handen vandaan kwamen, zo sterk mogelijk zijn. En ze moesten in die vorm 100% zeker een publiek bereiken, want puur voor mezelf werken vind ik niet interessant.
Enter de Medicinart-capsules. Eenmalige originele tekeningen die met hartstocht en in vrijheid zijn gemaakt met als enige doel 'blijdschap oproepen'. Omdat blijdschap helend is. De tekening krijgt het formaat van een soort pil, en gaat in een bijbehorende verpakking. Een enveloppe vormgegeven als medicijnpotje, plus bijsluiter. Zo bereikt hij mensen die het nodig hebben. En wie heeft er nou geen medicijn nodig, zo af en toe in het leven?
In principe kan zo'n capsule naar iedereen, maar ik begin ermee hem weg te geven aan de mensen die ik uit het echte leven ken en dichtbij me staan. Die krijgen het medicijn per post of persoonlijk overhandigd. Zo breid ik het werkveld gestaag uit. Langzaamaan, want ik ben zelf ook aan het herstellen. En deze vorm heeft ook gewoon tijd nodig, anders werkt het niet.
Met de vraag waar we hiermee uitkomen houd ik me niet bezig. We zien wel. Op dit moment ben ik dokter en apotheker ineen en bezorg ik blijdschap.
De Medicinart-capsules, althans scans ervan, worden gearchiveerd op medicin-art.blogspot.com
Degene die ik tot nu toe maakte zijn daar allemaal te zien.
 |
| Eerste schets in ziekenhuis. Alice in mijn brein. |
Maar datzelfde doen in een opdrachtsituatie, met bijbehorende tijdsdruk, professionele workflow, aquisitie, overleg, zelfpromotie, het financiële reelen en dealen, enfin alles wat erbij komt kijken om van dit ambacht te kunnen leven, dat was met dit defecte brein niet meer haalbaar. Een realistische gedachte, merkte ik later tijdens mijn revalidatieperiode.
In dat hospitaalbed wist ik dus dat ik iets anders moest.
Beter gezegd: het tekenen moest anders. Want ermee stoppen was ondenkbaar, na alle kilometers die ik ermee in mijn leven gemaakt had.
Ik kon mezelf erin uitdrukken, het was net als praten en schrijven een mooi communicatiemiddel, een manier om me met de wereld te verbinden. Dat maakte het nuttig en bevredigend.
Maar hoe nu verder?
De omgeving waarin ik op dat moment verkeerde gaf vrijwel direct inspiratie. Niet het instituut ziekenhuis op zich, maar vooral de verpleegkundigen en doktoren en al hun kunde en gereedschappen waarmee ze mij en de andere kapotte mensen daar oplapten en troostten. Zoiets zou kunst ook moeten kunnen. Een kunstwerk is in principe geladen met energie. Met tijd, gespendeerd in het maakproces. Dat kan op degene die met het kunstwerk geconfronteerd afstralen en een potentiëel helend effect hebben. Wat natuurlijk het sterkste, het puurste werkt in de kennismaking met een origineel grofstoffelijk kunstwerk, een stuk waarin je de handen en ziel van de maker aanwezig ziet.
Die nadruk op de materie zelf stond in mijn tekenwerk nooit voorop. Vrijwel alles wat ik produceerde was voor de reproductie. Voor de massa. Hetgeen er op papier of later in pixels terecht kwam was niet zo belangrijk. Het ging om het uitdragen van een idee, dat in vermenigvuldigde vorm impact moest hebben. Daar, in het drukwerk, op het beeldscherm, moest het er maximaal uitzien. En daar, bedacht ik, ging ook een groot deel van de Magick verloren.
Zo kwam ik hierop: mijn tekeningen moesten van zichzelf, zoals ze onder mijn handen vandaan kwamen, zo sterk mogelijk zijn. En ze moesten in die vorm 100% zeker een publiek bereiken, want puur voor mezelf werken vind ik niet interessant.
Enter de Medicinart-capsules. Eenmalige originele tekeningen die met hartstocht en in vrijheid zijn gemaakt met als enige doel 'blijdschap oproepen'. Omdat blijdschap helend is. De tekening krijgt het formaat van een soort pil, en gaat in een bijbehorende verpakking. Een enveloppe vormgegeven als medicijnpotje, plus bijsluiter. Zo bereikt hij mensen die het nodig hebben. En wie heeft er nou geen medicijn nodig, zo af en toe in het leven?
In principe kan zo'n capsule naar iedereen, maar ik begin ermee hem weg te geven aan de mensen die ik uit het echte leven ken en dichtbij me staan. Die krijgen het medicijn per post of persoonlijk overhandigd. Zo breid ik het werkveld gestaag uit. Langzaamaan, want ik ben zelf ook aan het herstellen. En deze vorm heeft ook gewoon tijd nodig, anders werkt het niet.
Met de vraag waar we hiermee uitkomen houd ik me niet bezig. We zien wel. Op dit moment ben ik dokter en apotheker ineen en bezorg ik blijdschap.
De Medicinart-capsules, althans scans ervan, worden gearchiveerd op medicin-art.blogspot.com
Degene die ik tot nu toe maakte zijn daar allemaal te zien.
 |
| laboratoriumtafel van project Medicinart |
Monday, 19 March 2018
Friday, 23 February 2018
Monday, 22 January 2018
Friday, 12 January 2018
Wednesday, 10 January 2018
Tuesday, 2 January 2018
Subscribe to:
Posts (Atom)